dogville

bir tiyatro oyununun görsel 'gerçek'liğin yanında komik kaçan dekoruna rağmen insanı sarıp sarmalayan içsel gerçekliği ve samimiyeti var bu filmde. insan'ın durumlar-olaylar karşısında geçirebileceği hâlleri, düşebileceği dipleri, sergileyebileceği rezillikleri ve iyiliğin mutlak bir hâl olmadığını en iyi anlatan film sanırım. lars von trier'in en sevdiğim filmi oldu izleyeli uzun sayılabilecek bir süre olmasına rağmen; hele de insanın yüreğine -dehşeti pahasına- soğuk sular serpecek nitelikteki finaliyle, aklımdan çıkmayan dogville. ardından büyük bir iştahla izlemeye başladığım manderlay'ın bendeki etkisinin dogville'in yarattığı kadar geniş çaplı olmamasını neye bağlamak lazım bilemiyorum, ama nicole kidman'ın (sebebini irdelemesem de) ikinci filmde yer almamasının etkenlerden biri olduğunu düşünüyorum. sanırım dogville'in en büyük artılarından biri nicole kidman'dı.

the darjeeling limited

oyunculuk, renkler, müzik ve biraz da mizahla iyi kotarılmış bir tren yolculuğu filmi.. wes anderson'a dair beklentileri tatmin eder mi, şüpheli...

kar'ayazı

bu dümdüzbiryazıdır

kar yağmaya başlamadan önce yakınıyordum hayattan:
-bu iş çok zor-
sonra kar yağmaya başladı
-yine de çok zor-
şehir ağırlaştı caddelerde, caddeler kayboldu çamurlu camların ardında.
kış'ın göğüne çıktım.
şehir kayboldu.
yaşamanın üstesinden gelemesem de hâlâ, kar düşüyordu -döne döne...

bir filmin içinden geçtim.

kar en güzel düşmektir ya döne döne
kelimelerle döndüm ben düşe düşe.