kestirmeden gitmek her zaman doğru yere götürmeyebilir insanı. sözün bir şekilde kelimeleşmesinden ziyade, hangi şartlarda dile döküldüğü önemli sanki. benim için anlamlı olan belki benim dilimden süzülendir ele, elden kaleme, kalemden sayfalarına defterimin. ya da hangi iki yaşam için aynı diyebilirsin ki. insan düşündüğü /hissettiği için konuşur; elbette gerekliliklerle değil. yaşamını yaşamaya gücü yettiği-nce ve kadar yaşar insan. yetemediği yerde biter zaten.
bence.

eskilerden kalma bir defterim vardı; sayfaları kalın, kirli beyaz ve kepekli. o defter yazmayı en sevdiğim defter olmuştu. kalemimin mor mürekkebini emişini seyretmenin keyfini en güzel o yaşatırdı çünkü. dağınıklığa varmayan bir dağılmayla mürekkep, komut aldığı harfleri yayardı bir güzel sayfalara. otur da seyret sonra. allahtan güzel bir el yazım yok... aksi durumda çok daha takıntılı hâle gelebilirdi bu yazı/seyir süreci.