kar

topio stin omichli (landscape n the mist)
kış yeni yeni soğutuyordu ev içlerini filmi izlediğimde.
bir devlet dairesi. seksenlerin sonu. yunanistan. yoksul sokaklar, yoksul binalar. yoksul insanlar. iki çocuk var, kardeş. abla ve erkek kardeşi. babalarının hayaliyle evden kaçmış, almanya'ya gitmeyi koymuşlar kafalarına. yolun bir noktasında annelerine gönderilmek üzere yakalanıyorlar. bir devlet dairesindeler. onları getiren adam koridorda beklemelerini söyleyerek odalardan birine giriyor. bu esnada başlamış olan kar yağışı insanları büyülemiş adeta. hep birden pencerelere yönelip ardından unutuyorlar yaşamın diğer parçalarını ve koşuşuyorlar sokağa. sokak. meydan. lapa lapa kar. döne döne uçuşuyor kar taneleri. duruyor yaşam. sahnede görülen tüm insanların gözleri gökte, başları havada. sanki film durduruluyor. oysa yağmaya devam ediyor kar. oysa çalmaya devam ediyor -angelopoulos filmlerinin kaçınılmazı- eleni karaindrou piyanosunu. kar lapa lapa yağıyor. kardan başka hiçbir şeyi gözü görmüyor hiç kimsenin. o büyüye kapılmışlar ve temizliyorlar sessizliğin kir tutmuş yanlarını karla. hep beraber sadece karın yağışını yaşıyorlar.
ve bir süre sonra iki çocuk karın dondurduğu sahnede, koşarak uzaklaşıyorlar insanların arasından geçerek. özlemlerine.

ben işte, karın yaşamı dondurduğu o sahnede olmak istiyorum. ne yaşarsam yaşayayım, ne kadar kötü hissedersem hissedeyim beni iyileştiren karın artık yağmasını istiyorum.