"kayıp kayıp gidiyor dünya bıkkın bakışlarımdan"*

"yaşıyorum yaşıyorum da bitmiyor
bir tutam sakız oluyor ağzımda zaman"

turgut uyar, ölüme dair konuşmalar'ının 5. bölümünde zaman ile kişinin bu dünyadaki varlığını özdeşleştirirken bir yandan öte taraftan zamanı ağızda bir sakıza benzetmesiyle heidegger'in zamanı akan bir ırmağa ya da ölçülebilen bir şey'e benzetmeye karşı duruşunu da destekler gibi sanki. belki de zamanın özünde olan bir karşı duruşu ortaya çıkarıyor sadece bu dizeler. yaşayıp da bitirilmeye çalışılan bir zamandan bahsediliyor önce: bir süre(ç)'den. belki bu anlamda ölçülebilir bir nitelik atfedilmiş olunuyor zamana. ancak ardından zaman/sakız benzeştirmesi geliyor ki, bu kişiyle birlikte varolma durumuna yöneltiyor bakışı: bir dışardalık/içindelik durumuna ve bu şekilde bir bitirmeye imkan tanımayan bir benzeştirme. saymaca ile tasarladığınız zaman yok oluyor artık orada.

---

*aynı şiirde, bir önceki dize.