keşke 7 yaşında tuttuğum günlüklerdeki gibi düz ve sancısız olsaydı yaşamak:

"sabah kalktım. elimi yüzümü yıkadım. suriye kanalında çizgi film izledim. v.s. v.s...."

böyle başlardı tüm günler; haliyle sabah kalkılır, haliyle bir lavabo ziyareti yapılır ve 'çocukluk haliyle' çizgi filmler izlenirdi. suriye'den izlenirdi; çünkü suriye'nin çizgi filmleri daha güzel gelirdi; çünkü sınır kentiydi, nusaybin'di . geceleri silah sesleri dinlenir, gündüzleri suriye kanallarından çizgi film seyredilirdi. bazı geceler bazı çocuklar ölürdü. bazı geceler bazı büyükler de ölürdü. her gece birileri ölürdü. ya hedeflenmiş bir bedene saplanırdı kurşunlar ya da hedefini şaşırır ve evinin damında uyuyan insanlardan birine isabet ederdi. bazen mayınlı bölgede birileri havaya uçar bazen de geceleyin sınıra yaklaşmış olan bir vatandaş pkklı zannedilip öldürülürdü. pkk vardı.. ben çocuktum.. her ölüm zamanlıydı ya aslında, yine de bu zamansız ölüm haberlerinin bir iğne batımı acıtmasının dışında bir derdim yoktu hayatta.
çocukluktu belki öldüresiye sevmek bir kuşu eline aldığında...